Namaz Vakitleri
Kuran'da ARA
    Suara Suresi
    ÖMER NASUHİ BİLMEN MEALİ
    Rahmân ve rahîm olan Allah´ın adıyla
    1. Tâ, Sîn, Mîm.
    2. Bu, gâyet açıkça bildiren kitabın âyetleridir.
    3. Sen, (onlar) mü´min olmayacaklar diye ihtimal ki, kendi nefsini helâk edeceksin!
    4. Eğer dileyecek olsak üzerlerine gökten bir âyet indiririz de artık ona boyunları eğili kalmış olurlar.
    5. Onlara Rahmân tarafından yeni bir mev´ize gelmez ki, illâ ondan kaçınır bir halde olmuşlardır.
    6. Muhakkak ki, tekzîp ettiler. Artık kendisiyle istihzâda bulundukları şeyin haberleri kendilerine yakında gelecektir.
    7. Yere bir bakmadılar mı ki, orada her çok menfaatli çiftten ne kadar bitirmişizdir!
    8. Şüphe yok ki, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki, onların ekserisi imân etmiş kimseler olmadı.
    9. Ve muhakkak ki, Senin Rabbin elbette o, çok izzet sahibidir, çok merhametlidir.
    10. (10-11) Ve yâd et o zamanı ki, Rabbin Mûsa´ya nidâ buyurdu ki: «Zalimler olan kavme gidiver. Fir´avun´un kavmine ki, daha sakınmayacaklar mı?»
    11. (10-11) Ve yâd et o zamanı ki, Rabbin Mûsa´ya nidâ buyurdu ki: «Zalimler olan kavme gidiver. Fir´avun´un kavmine ki, daha sakınmayacaklar mı?»
    12. (12-13) Dedi ki: «Yarabbi! Şüphe yok ki, beni tekzîp edeceklerinden korkarım. Ve göğsüm daralır ve dilim açılmaz, artık Harun´a da risâlet ver.»
    13. (12-13) Dedi ki: «Yarabbi! Şüphe yok ki, beni tekzîp edeceklerinden korkarım. Ve göğsüm daralır ve dilim açılmaz, artık Harun´a da risâlet ver.»
    14. (14-15) «Ve hem onlar için benim üzerimde bir suç da var. Binaenaleyh beni öldüreceklerinden korkarım.» (Cenâb-ı Hak) Buyurdu ki: «Asla! İmdi ikiniz de Bizim âyetlerimizle gidiniz. Şüphe yok Biz işiticiler olduğumuz halde sizinle beraberiz.»
    15. (14-15) «Ve hem onlar için benim üzerimde bir suç da var. Binaenaleyh beni öldüreceklerinden korkarım.» (Cenâb-ı Hak) Buyurdu ki: «Asla! İmdi ikiniz de Bizim âyetlerimizle gidiniz. Şüphe yok Biz işiticiler olduğumuz halde sizinle beraberiz.»
    16. «Artık Fir´avun´a gidin de deyin ki, biz şüphe yok âlemlerin Rabbinin Resûlüyüz.»
    17. (17-18) «İsrailoğullarını bizimle beraber salıveresin diye.» Fir´avun da dedi ki: «Seni çocuk iken içimizde büyütmedik mi? Ve aramızda ömründen senelerce kalmış olmadın mı?»
    18. (17-18) «İsrailoğullarını bizimle beraber salıveresin diye.» Fir´avun da dedi ki: «Seni çocuk iken içimizde büyütmedik mi? Ve aramızda ömründen senelerce kalmış olmadın mı?»
    19. «Ve o yaptığın fiilini yapıverdin. O halde sen nankörlerdensin.»
    20. (Hazreti Mûsa) Dedi ki: «Onu o vakit yaptım, fakat ben (o zaman) cahillerden idim.»
    21. «Vaktâ ki sizden korktum, sizden firar ettim, imdi Rabbim bana hüküm verdi ve beni peygamberlerden kıldı.»
    22. «Ve o da bir nîmettir ki, benim üzerime minnet ediyorsun, İsrailoğullarından köle edinmiş olduğundan dolayıdır.»
    23. Fir´avun dedi ki: «Alemlerin Rabbi nedir?»
    24. (Musa aleyhisselâm da) Dedi ki: «Göklerin ve yerin ve bunların arasında bulunanların Rabbidir, eğer siz yakinen bilir kimseler oldunuz iseniz.»
    25. (Fir´avun) Etrafında olanlara dedi ki: «İşitiyor musunuz?»
    26. (Musa aleyhisselâm da) Dedi ki: «Sizin Rabbinizdir ve sizin evvelki atalarınızın Rabbidir.»
    27. (Fir´avun da) Dedi ki: «Size gönderilmiş olan resûlünüz, şüphe yok ki elbette bir mecnûndur.»
    28. (Hazreti Mûsa da) Dedi ki: «Maşrıkın ve mağrıbın ve bunların aralarında olanların Rabbidir. Eğer siz âkilâne düşünürler oldunuz iseniz.»
    29. (Fir´avun) Dedi ki: «Andolsun, eğer benden başka ilâh ittihaz etmiş oldun isen elbette seni zindana atılmışlardan kılarım.
    30. Mûsa aleyhisselâm da dedi ki: «Ben sana apaçık bir şey getirmiş olunca da mı beni zindana atacaksın!»
    31. Fir´avun da dedi ki: «Haydi onu getir, eğer sen sâdıklardan oldun isen.»
    32. Bunun üzerine asasını bırakıverdi, o hemen bir apaçık ejderha kesildi.
    33. Ve elini çekip çıkardı. Hemen o, nazar edenlere karşı bembeyaz (kesilmiş) idi.
    34. (34-35) (Fir´avun) Etrafındaki ileri gelenlere dedi ki: «Şüphe yok, bu elbette bir ziyâde bilgin sâhirdir. Sizi büyüsü ile yurdunuzdan çıkarmak istiyor. Artık siz ne emredersiniz?»
    35. (34-35) (Fir´avun) Etrafındaki ileri gelenlere dedi ki: «Şüphe yok, bu elbette bir ziyâde bilgin sâhirdir. Sizi büyüsü ile yurdunuzdan çıkarmak istiyor. Artık siz ne emredersiniz?»
    36. Dediler ki: «Onu ve kardeşini alıkoy. Şehirlere toplayıcılar yolla.»
    37. (37-39) «Sana çok bilgin sâhirleri getirsinler.» Artık sâhirler, malum bir günün muayyen bir vaktinde toplanmış oldu. Ve nâsa da denildi ki: «Siz toplanıcılar mısınız?»
    38. (37-39) «Sana çok bilgin sâhirleri getirsinler.» Artık sâhirler, malum bir günün muayyen bir vaktinde toplanmış oldu. Ve nâsa da denildi ki: «Siz toplanıcılar mısınız?»
    39. (37-39) «Sana çok bilgin sâhirleri getirsinler.» Artık sâhirler, malum bir günün muayyen bir vaktinde toplanmış oldu. Ve nâsa da denildi ki: «Siz toplanıcılar mısınız?»
    40. «Umulur ki, biz de sâhirlere tâbi oluruz. Eğer galip olanlar onların kendileri olmuş olursa.»
    41. Vaktâ ki sahirler geldi. Fir´avun´a dediler ki: «Eğer galip olanlar bizler olursak bizim için mutlaka bir mükâfaat var mı?»
    42. (Fir´avun da) Dedi ki: «Evet. Ve o vakit elbette siz, en yakın bulunmuşlardansınız.»
    43. Mûsa onlara dedi ki: «Siz ne atacaksanız atıveriniz.»
    44. Hemen iplerini ve sopalarını atıverdiler ve dediler ki: «Fir´avun´un izzet-i hakkı için şüphe yok ki, elbette biz galip olanlarız.»
    45. Bunu müteakip Mûsa da asasını bırakıverdl, hemen o zaman o (asası) onların uydurdukları şeyleri süratle yutar oldu.
    46. Sihirbazlar, hemen secde ediciler olarak yere atıldı.
    47. (47-48) Dediler ki: «Âlemlerin Rabbine imân ettik.» «Mûsa´nın ve Harun´un Rabbine.»
    48. (47-48) Dediler ki: «Âlemlerin Rabbine imân ettik.» «Mûsa´nın ve Harun´un Rabbine.»
    49. (Fir´avun) Dedi ki: «Ben size izin vermeden evvel siz ona imân ettiniz, şüphesiz ki, o size sihri öğretmiş olan büyüğünüzdür. Artık yakında bileceksiniz, elbette ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlamasına kestireceğim ve muhakkak ki sizi toplu bir halde astıracağım.»
    50. O imân edenler de dediler ki: «Zararı yok, şüphesiz ki, biz Rabbimize dönücüleriz.»
    51. «Biz mü´minlerin evveli olduğumuzdan dolayı bizim için hatalarımızı Rabbimizin mağfiret buyuracağını ümid ederiz.»
    52. (52-53) Ve Mûsa´ya vahiy ettik ki kullarım ile beraber geceleyin yürü. Çünkü, siz şüphesiz ki takip edileceklersiniz. Artık Fir´avun şehirlere (asker) toplayıcılar gönderdi.
    53. (52-53) Ve Mûsa´ya vahiy ettik ki kullarım ile beraber geceleyin yürü. Çünkü, siz şüphesiz ki takip edileceklersiniz. Artık Fir´avun şehirlere (asker) toplayıcılar gönderdi.
    54. Şöyle diyordu: «Şüphe yok, onlar (israiloğulları) az kimselerden ibaret bir tâifedir.»
    55. «Ve muhakkak ki, onlar bizi elbette çok öfkelendirmekte bulunan kimselerdir.»
    56. «Ve şüphe yok ki, bizler elbette pek uyanık bir cemiyetiz.»
    57. Cenâb-ı Hak da buyuruyor ki: «Artık biz onları bostanlardan, ırmaklardan çıkardık.»
    58. (58-59) «Ve hazinelerden ve pürnîmet bir makamdan (mahrum bıraktık).» İşte böyle oldu ve bunları (bu nîmetleri) İsrailoğullarına miras kıldık.
    59. (58-59) «Ve hazinelerden ve pürnîmet bir makamdan (mahrum bıraktık).» İşte böyle oldu ve bunları (bu nîmetleri) İsrailoğullarına miras kıldık.
    60. Derken (Fir´avun ile kuvvetleri) güneş parlamaya başlamış iken onların (İsrailoğullarının) arkalarına düştüler.
    61. Vaktâ ki, iki tâife birbirini gördü. Mûsa´nın ashâbı dedi ki: «Şüphe yok, bizler elbette yetişilmiş (yakalanmış)leriz.
    62. (Hazreti Mûsa da) Dedi ki: «Asla. Muhakkak ki Rabbim benim ile beraberdir, beni yakında selâmete erdirecektir.»
    63. Artık Mûsa´ya vahyettik ki, asan ile denize vur, (vurunca) derhal yarıldı, hemen her parça pek büyük dağ gibi oluverdi.
    64. Ötekilerini de buraya yaklaştırmıştık.
    65. Ve Mûsa´yı ve O´nunla beraber olanların cümlesini necâta erdirdik.
    66. Sonra ötekilerini garkettik.
    67. Şüphe yok ki, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki, onların ekserisi imân etmiş kimseler olmadı.
    68. Ve şüphe yok ki, Rabbin elbette O, azîzdir, rahîmdir.
    69. Onlara İbrahim´in de kıssasını oku.
    70. O vakit ki, babasına ve kavmine dedi ki: «Neye ibadet ediyorsunuz?»
    71. Dediler ki: «Putlara ibadet ediyoruz. Onlara (ibadete) devam edip duruyoruz.»
    72. Dedi ki: «Onlara dua ettiğiniz zaman sizi işitiyorlar mı?»
    73. «Yahut size bir menfaat mi veya bir zarar mı verebiliyorlar?»
    74. Dediler ki: «Yok, biz babalarımızı böylece yaparlar bulduk.»
    75. Dedi ki: «Şimdi neye ibadet eder olduğunuzu görmüş oldunuz mu?»
    76. «Sizin ve eski atalarınızın?»
    77. «İşte onlar, benim için şüphe yok bir düşmandır, alemlerin Rabbi ise müstesna».
    78. «O (Rabbülâlemin) ki, beni yarattı, elbette beni hidâyete iletecek olan O´dur.»
    79. «Ve O´dur ki, bana o taam ihsan eder ve beni suya nâil buyurur.»
    80. «Ve hasta olduğum zaman bana ancak o şifa verir.»
    81. «Ve O´dur ki, beni öldürür. Sonra da beni diritir.»
    82. «Ve O´dur ki, cem gününde benim için kusurumu af ve setretmesini umarım (niyaz ederim.)»
    83. «Yarabbi! Bana bir hikmet bahşet ve beni sâlihlere ilhak buyur.»
    84. «Ve sonrakiler arasında benim için bir yâd-ı cemil nâsip kıl!»
    85. «Ve beni Nâim cennetinin varislerinden kıl!»
    86. «Ve babam için mağfiret buyur. Şüphe yok, o sapıklardan oldu.»
    87. (87-89) «Ve (nâsın) kabirlerden diriltilip kaldırılacakları gün beni zelil etme. O gün, ne mal faide verir ve ne de oğullar. Ancak Allah´a selim bir kalp ile varan kimse müstesna.»
    88. (87-89) «Ve (nâsın) kabirlerden diriltilip kaldırılacakları gün beni zelil etme. O gün, ne mal faide verir ve ne de oğullar. Ancak Allah´a selim bir kalp ile varan kimse müstesna.»
    89. (87-89) «Ve (nâsın) kabirlerden diriltilip kaldırılacakları gün beni zelil etme. O gün, ne mal faide verir ve ne de oğullar. Ancak Allah´a selim bir kalp ile varan kimse müstesna.»
    90. Ve cennet muttakîler için yaklaştırılmıştır.
    91. Cehennem de azgınlar için açılıp âşikâre kılınmıştır.
    92. Ve onlara denildi: «İbadet eder olduğunuz şeyler nerede?»
    93. «Allah´tan gayrı, (onlar) size yardım ediyorlar mı? Veya kendilerine mi yardıma çalışıyorlar.»
    94. (94-95) Artık onlar (putlar) ve o azgınlar orada (ateşlere) fırlatılmışlardır. Ve şeytanın bütün orduları da (o ateşe) atılmışlardır.
    95. (94-95) Artık onlar (putlar) ve o azgınlar orada (ateşlere) fırlatılmışlardır. Ve şeytanın bütün orduları da (o ateşe) atılmışlardır.
    96. (96-97) Ve onlar orada birbirleriyle husumette bulunarak diyecekler ki: «Allah´a kasem olsun, biz apaçık bir sapıklık içinde imişiz.»
    97. (96-97) Ve onlar orada birbirleriyle husumette bulunarak diyecekler ki: «Allah´a kasem olsun, biz apaçık bir sapıklık içinde imişiz.»
    98. «Çünkü biz sizi (ey putlar) Âlemlerin Rabbine müsavî tutuyorduk.»
    99. «Ve bizi ancak o mücrimler sapıtmış oldular.»
    100. (100-101) «Artık bize ne şefaat edicilerden var. Ne de yakın bir dost var.»
    101. (100-101) «Artık bize ne şefaat edicilerden var. Ne de yakın bir dost var.»
    102. «İmdi bizim için bir kere (geriye) dönüş olsa idi de artık mü´minlerden olsa idik.»
    103. (103-104) Şüphe yok, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki onların ekserisi imân etmiş kimseler olmadı. Ve şüphe yok, senin Rabbin elbette O, azîzdir, rahîmdir.
    104. (103-104) Şüphe yok, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki onların ekserisi imân etmiş kimseler olmadı. Ve şüphe yok, senin Rabbin elbette O, azîzdir, rahîmdir.
    105. (105-108) Nûh´un kavmi peygamberleri tekzîp ettiler. O vakit, kardeşleri Nûh, onlara dedi: «İttikada bulunmayacak mısınız? Şüphe yok, ben sizin için emin bir peygamberim. Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    106. (105-108) Nûh´un kavmi peygamberleri tekzîp ettiler. O vakit, kardeşleri Nûh, onlara dedi: «İttikada bulunmayacak mısınız? Şüphe yok, ben sizin için emin bir peygamberim. Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    107. (105-108) Nûh´un kavmi peygamberleri tekzîp ettiler. O vakit, kardeşleri Nûh, onlara dedi: «İttikada bulunmayacak mısınız? Şüphe yok, ben sizin için emin bir peygamberim. Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    108. (105-108) Nûh´un kavmi peygamberleri tekzîp ettiler. O vakit, kardeşleri Nûh, onlara dedi: «İttikada bulunmayacak mısınız? Şüphe yok, ben sizin için emin bir peygamberim. Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    109. (109-110) «Ve bunun mukabilinde sizden bir ücret istemiyorum. Benim mükâfaatım, ancak alemlerin Rabbine aittir. Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    110. (109-110) «Ve bunun mukabilinde sizden bir ücret istemiyorum. Benim mükâfaatım, ancak alemlerin Rabbine aittir. Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    111. Dediler: «Sana imân eder miyiz? Halbuki, sana en bayağı kimseler tebaiyyet edivermişlerdir.»
    112. Dedi ki: «Onların ne yapar olduklarına benim ne bilgim olabilir?»
    113. «Onların hesabı ancak Rabbime aittir, eğer anlayabilirseniz!»
    114. «Ve ben mü´minleri tard edici değilim.»
    115. «Ben apaçık bir korkutandan başka değilim.»
    116. Dediler ki: «Ey Nûh! Eğer vazgeçmez isen elbette taşlanılmışlardan olursun.»
    117. (Nûh aleyhisselâm) Dedi ki: «Ya Rabbi! Şüphe yok ki, kavmim beni tekzîp ettiler.»
    118. «Artık benim aram ile onların aralarını bir feth ile fethet ve benimle beraber olan mü´minleri necâta erdir.»
    119. Binaenaleyh O´nu ve O´nunla beraber dolmuş gemide bulunanları necâta erdirdik.
    120. Sonra arkada kalanları garkettik.
    121. Şüphe yok ki, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki, onların ekserîsi imân etmiş olmadılar.
    122. Ve muhakkak ki Rabbin, elbette O, azîzdir, rahîmdir.
    123. Âd (kavmi de) gönderilen resûlleri tekzîp ediverdi.
    124. O vakit ki, onlara kardeşleri Hûd dedi ki: «Korkmaz mısınız?»
    125. «Şüphe yok ki, ben sizin için bir emin Resûlüm.»
    126. «Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    127. «Ve buna karşı sizden bir ücret istemiyorum, benim mükâfaatım ise ancak âlemlerin Rabbine aittir.»
    128. «Siz her yüksek tepede bir alâmet bina edip eğlenir misiniz?»
    129. «Ve birtakım sağlam köşkler de ediniyorsunuz. Sankı daimî kalacaksınız?»
    130. (130-131) «Ve şiddetle tutup yakaladığınız zaman, cebbârlar olarak gılzetle yakalamış oldunuz. Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    131. (130-131) «Ve şiddetle tutup yakaladığınız zaman, cebbârlar olarak gılzetle yakalamış oldunuz. Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    132. «Ve o Zât´tan korkunuz ki, bildiğiniz şeylerle size imdat etti.»
    133. «Size en´am ile ve oğullar ile imdat etti.»
    134. «Ve bağlar ile ve ırmaklar ile (imdat buyurdu).»
    135. «Şüphe yok ki, ben sizin üzerinize pek büyük bir günün azabından korkarım.»
    136. Dediler ki: «Öğüt versen de veya öğüt verenlerden olmasan da bize karşı müsavîdir.»
    137. (137-138) «Bu, evvelkilerin adetinden başka bir şey değildir.» «Ve bizler ise muazzep olacaklar değiliz.»
    138. (137-138) «Bu, evvelkilerin adetinden başka bir şey değildir.» «Ve bizler ise muazzep olacaklar değiliz.»
    139. Artık O´nu tekzîp ettiler, Biz de onları helâk ettik. Şüphe yok, bunda elbette bir ibret vardır ve onların ekserisi imân etmiş olmadılar.
    140. Ve muhakkak, senin Rabbin elbette O, azîzdir, rahimdir.
    141. (141-142) Semûd (kavmi de) gönderilmiş olan peygamberleri tekzîp etti. O vakit, onlara kardeşleri Salih dedi: «Korkmaz mısınız?»
    142. (141-142) Semûd (kavmi de) gönderilmiş olan peygamberleri tekzîp etti. O vakit, onlara kardeşleri Salih dedi: «Korkmaz mısınız?»
    143. (143-144) «Şüphe yok, ben size bir emîn resûlüm. Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    144. (143-144) «Şüphe yok, ben size bir emîn resûlüm. Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    145. «Ve onun üzerine sizden bir ücret istemiyorum, benim mükâfaatım ancak âlemlerin Rabbine aittir.»
    146. «Siz burada emin kimseler olarak bırakılacak mısınız?»
    147. «Bağlarda ve ırmaklarda?»
    148. «Ve ekinlerin ve tomurcukları latif hurma ağaçlarının içinde?»
    149. «Ve dağlardan hazıkâne bir halde evler yontuyorsunuz?»
    150. «Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    151. (151-152) «Ve müsriflerin emrine itaat etmeyin. Öyle kimseler ki, yerde ifsat ederler ve ıslah olmazlar.»
    152. (151-152) «Ve müsriflerin emrine itaat etmeyin. Öyle kimseler ki, yerde ifsat ederler ve ıslah olmazlar.»
    153. Dediler ki: «Şüphe yok sen çok büyülenmişlerdensin.»
    154. «Sen başka değil, bizim gibi bir insansın. Eğer sâdıklardan isen haydi bir alâmet getiriver.»
    155. (155-156) Dedi ki: «İşte bu bir dişi devedir. Bunun için belli bir günde bir su içme hakkı vardır, sizin için de malum bir günde bir su içme hakkı vardır. Ve buna bir kötülük ile dokunmayın, sizi hemen pek büyük bir günün azabı yakalar.»
    156. (155-156) Dedi ki: «İşte bu bir dişi devedir. Bunun için belli bir günde bir su içme hakkı vardır, sizin için de malum bir günde bir su içme hakkı vardır. Ve buna bir kötülük ile dokunmayın, sizi hemen pek büyük bir günün azabı yakalar.»
    157. Derken onu boğazladılar, sonra pişman olarak sabahladılar.
    158. Artık onları azap yakaladı. Şüphe yok ki, bunda bir ibret vardır. Böyle iken onların çokları imân etmiş olmadılar.
    159. Ve muhakkak, senin Rabbin elbette O, pek galipdir, pek esirgeyicidir.
    160. Lût kavmi, gônderilen peygamberleri tekzîp ettiler.
    161. O vakit ki, onlara kardeşleri Lût dedi ki: «Korkmaz mısınız?»
    162. «Muhakkak ki, ben sizin için emin bir peygamberim.»
    163. «Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    164. «Ve buna karşı sizden bir ücret istemiyorum, benim mükâfaatım (başkasına değil) ancak âlemlerin Rabbine aittir.»
    165. «Siz ademîlerden erkeklere mi gidiyorsunuz?»
    166. «Ve Rabbinizin sizin için yarattığı zevcelerinizi bırakıyorsunuz da. Hayır, siz haddi tecavüz eden bir kavimsiniz.»
    167. Dediler ki: «Ey Lût! Andolsun ki, eğer sen nihâyet vermezsen elbette çıkarılmışlardan olacaksın.»
    168. Dedi ki: «Şüphe yok, ben sizin işlediğiniz şey için buğz edenlerdenim.»
    169. «Ya Rabbi! Beni ve ehlimi onların yapar oldukları şeylerden necâta erdir.»
    170. Artık O´nu ve ehlini tamamen necâta erdirdik.
    171. Ancak bir kocakarı geri kalan içinde (kaldı).
    172. Sonra geri kalanları helâk ettik.
    173. Ve onların üzerlerine bir yağmur yağdırdık. Artık ne fena oldu o korkutulmuşların yağmuru!
    174. Şüphe yok ki, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki, onların çokları mü´minler olmadı.
    175. Ve muhakkak ki, senin Rabbin elbette O azîzdir, rahîmdir.
    176. Eyke yârânı da mürselleri tekzîp ettiler.
    177. O vakit ki, onlara Şuayb dedi ki: «İttikada bulunmaz mısınız?»
    178. «Şüphe yok ki, ben sizin için emin bir Resûlüm.»
    179. «Artık Allah´tan korkun ve bana itaat edin.»
    180. «Ve onun üzerine sizden bir ücret istemiyorum. Benim ecrim, ancak alemlerin Rabbine aittir.»
    181. «Ölçeği tamamlayın ve noksan ölçenlerden olmayın.»
    182. «Ve dosdoğru terazi ile tartın.»
    183. «Ve nâsa eşyalarını noksan yapmayın ve yerde müfsitler olarak fesat çıkarmayın.»
    184. «Ve sizi ve sizden evvelki ümmetleri yaratandan korkun.»
    185. Dediler ki: «Şüphe yok, sen (iyice) büyülenmişlerdensin.»
    186. «Ve sen bizim gibi bir insandan başka değilsin. Ve seni muhakkak yalancılardan zannediyoruz.»
    187. «Artık sen eğer sâdıklardan isen üzerimize gökten bir parça düşürüver.»
    188. Dedi ki: «Rabbim yapar olduğunuza pek ziyâde alîmdir.»
    189. Velhasıl O´nu tekzîp ettiler. Derken onları Zulle gününün azabı yakaladı. Şüphe yok ki o, pek büyük bir günün azabı olmuş idi.
    190. Muhakkak ki, bunda elbette bir ibret vardır. Halbuki, onların ekserisi mü´min kimseler olmadı.
    191. Ve şüphe yok ki, senin Rabbin elbette o, azîzdir, rahîmdir.
    192. Ve şüphe yok ki, o (Kur´an) âlemlerin Rabbinin indirmiş olduğudur.
    193. Onu Rûh-ül-Emîn indirdi.
    194. Senin kalbin üzerine, tâ ki, sen korkutuculardan olasın.
    195. (195-196) Pek açık olan Arabî bir lisan ile. Ve şüphe yok ki, o, daha evvelkilerin kitaplarında da (mezkûr)dur.
    196. (195-196) Pek açık olan Arabî bir lisan ile. Ve şüphe yok ki, o, daha evvelkilerin kitaplarında da (mezkûr)dur.
    197. Onlar için bir delil olmuş değil midir, onu Benî İsrail âlimlerinin bilir olmaları.
    198. (198-199) Eğer onu Arapça bilmeyenlerin bazısı üzerine indirmiş olsa idik. Artık onu onlara karşı okuyacak olsa idi ona imân edenler olmuş olmazlardı.
    199. (198-199) Eğer onu Arapça bilmeyenlerin bazısı üzerine indirmiş olsa idik. Artık onu onlara karşı okuyacak olsa idi ona imân edenler olmuş olmazlardı.
    200. İşte öylece onu (küfrü) günahkârların kalplerine sokmuşuzdur.
    201. O pek acılı azabı görünceye değin ona (Kur´an´a) imân etmezler.
    202. Artık (o azap) onlara hiç farkedemez bir haldeler iken ansızın geliverir.
    203. İmdi derler ki: «Biz mühlet verilmişlerden miyiz?»
    204. Şimdi Bizim azabımızı isti´cal mi ederler?
    205. Gördün mü onları senelerce faidelendirmiş olsak?
    206. Sonra onlara tehdit edilmiş oldukları şey gelecek olsa.
    207. O faidelenmiş oldukları şey, onları neden kurtarabilir?
    208. Biz hiçbir beldeyi helâk etmedik, illâ onun için inzar edenler bulunmuştur.
    209. Azîm bir tenbih yapılmıştır ve Biz zulmedenler olmadık.
    210. Ve bunu şeytanlar indirmiş değildir.
    211. Ve onlara layık olmaz ve güç de yetiremezler.
    212. Şüphe yok ki, onlar işitmekten elbette azledilmişlerdir.
    213. Sakın Allah ile beraber başka bir ilâha da dua etme. Sonra muazzep olanlardan olursun.
    214. Ve en yakınların olan aşiretini korkut.
    215. Ve mü´minlerden sana tabaiyyette bulunanlara kanadını indir.
    216. Sonra sana isyan ederlerse hemen de ki: «Şüphe yok ben sizin yapar olduğunuz şeyden berîyim.»
    217. Ve o azîz, rahîme tevekkül et.
    218. O ki, seni kıyam ettiğin vakit görüyor.
    219. Ve secde edenler arasındaki dönüşünü de (görüyor).
    220. Şüphe yok, bihakkın işitici, kemaliyle bilici O´dur.
    221. Size haber vereyim mi kimlerin üzerine şeytanların iniverdiğini?
    222. Her kezzab facir üzerine iniverir.
    223. Onlar (şeytanın sözlerine) kulak verirler ve onların ekserisi yalancı kimselerdir.
    224. Şairlere gelince onlar da sapıklara tâbi olurlar.
    225. Görmez misin ki, onlar her vadide şaşkıncasına yürür dururlar.
    226. Ve şüphe yok ki, onlar yapmayacak oldukları şeyleri söylerler.
    227. Ancak imân edenler ve sâlih sâlih amellerde bulunanlar ve Allah´ı çokca zikredenler ve zulme uğradıklarından sonra öçlerini alanlar müstesna. Ve o kimseler ki, zulmettiler, nasıl bir inkılab mahalline yuvarlanıp gideceklerini yakın da bileceklerdir.