|
| 1. | Tâ, Hâ. |
| 2. | Kur´ân´ı sana meşakkat (güçlük) olsun diye indirmedik. |
| 3. | Huşû sahiplerine zikir (öğüt) olsun diye. |
| 4. | Arzı ve yüksek semaları yaratan tarafından indirilmiştir. |
| 5. | Rahmân arşın üzerine istiva etti. |
| 6. | Semalarda ve arzda ve ikisinin arasında ve de nemli toprağın altında olanlar, O´nundur. |
| 7. | Ve sen, sözü açıklasan da (açıklamasan da) muhakkak ki O, gizliyi ve daha gizliyi (ve en gizliyi) bilir. |
| 8. | Allah ki, O´ndan başka İlâh yoktur. En güzel isimler, O´nundur. |
| 9. | Sana Musa (A.S)´ın haberi geldi mi? |
| 10. | Bir ateş gördüğü zaman ailesine şöyle demişti: “Durup bekleyin! Muhakkak ki ben, bir ateş gördüm. Belki ondan, size bir kor (nur) getiririm veya ateşin üzerinde (nurun yanında) hidayeti bulurum.” |
| 11. | Böylece oraya (ateşin (nurun) yanına) geldiği zaman “Ya Musa!” diye nida olundu. |
| 12. | Muhakkak ki Ben, Ben senin Rabbinim. Şimdi pabuçlarını çıkar. Şüphesiz sen, mukaddes vadi Tuva´dasın. |
| 13. | Ve Ben, seni seçtim. Öyleyse vahyolunan şeyi dinle! |
| 14. | Muhakkak ki Ben, Ben Allah´ım. Benden başka İlâh yoktur. Öyleyse Bana kul ol ve Beni zikretmek için namazı ikame et! |
| 15. | Muhakkak ki o saat (kıyâmet saati), gelecektir. Bütün nefslere (herkese), çalışmalarının karşılığının (ceza veya mükâfatlarının) verilmesi için neredeyse onu, Kendimden bile gizleyeceğim. |
| 16. | Öyleyse ona (kıyâmet saatine), inanmayanlar ve hevesine (nefsinin afetlerine) tâbî olanlar, sakın seni ondan (kıyâmet gününe îmân etmekten) alıkoymasın. O taktirde sen (de) helâk olursun. |
| 17. | O sağ elindeki nedir, ey Musa? |
| 18. | “O benim asamdır, ben ona dayanırım (yaslanırım). Ve onunla koyunlarımın üzerine yaprak silkelerim. Benim için onda, daha başka menfaatler (faydalar) da vardır.” dedi. |
| 19. | (Allahû Tealâ): “Ey Musa, onu at!” dedi. |
| 20. | Böylece onu attı. O zaman o, hızla hareket eden (koşan) bir yılan olmuştu. |
| 21. | “Onu al ve korkma! Onu ilk suretine (durumuna) döndüreceğiz.” dedi. |
| 22. | Elini, (koynunun) yan tarafına koy (sok). Başka bir âyet (mucize) olarak, kusursuz (lekesiz) ve beyaz (nurlu) olarak çıkar. |
| 23. | Büyük âyetlerimizden (mucizelerimizden) birini, sana göstermemiz içindir. |
| 24. | Firavuna git! Çünkü o, azdı. |
| 25. | (Musa A.S): “Rabbim benim göğsümü şerhet (yar, aç).” dedi. |
| 26. | Ve bana işimi kolaylaştır. |
| 27. | Ve dilimden düğümü (peltekliği) çöz. |
| 28. | Sözlerimi idrak etsinler. |
| 29. | Ve ailemden bana bir yardımcı kıl. |
| 30. | Kardeşim Harun. |
| 31. | Onunla, gücümü artır (beni güçlendir). |
| 32. | Ve onu, işimde bana ortak kıl. |
| 33. | Seni, çok tesbih etmemiz için. |
| 34. | Ve Seni, çok zikredelim. |
| 35. | Muhakkak ki Sen, bizi görensin. |
| 36. | (Allahû Tealâ): “Ey Musa! Sana istediğin verilmiştir.” dedi. |
| 37. | Ve andolsun ki seni, bir kere daha ni´metlendirdik (ni´metlendirmiştik). |
| 38. | Vahyedilecek şeyi annene vahyetmiştik. |
| 39. | (Onu sandığa koymasını, sonra onu denize (Nil Nehri´ne) bırakmasını (vahyetmiştik). Böylece deniz, onu sahile atsın, Benim ve onun düşmanı, onu alsın. Ve gözümün önünde (korumam altında) yetiştirilmen için sana, Kendimden muhabbet (sevgi) verdim. |
| 40. | Kızkardeşin (seni izleyerek) yürüyordu. (Seni saraya aldıkları zaman onlara şöyle) diyordu: “Size, ona kefil olacak (emzirip, bakacak) birisine delil olayım mı (bulmanızda yardım edeyim mi)? Böylece seni, annene döndürdük. Onun, gözü aydın olsun ve mahzun olmasın diye. Ve birisini öldürmüştün. O zaman (da) seni, gamdan (üzüntüden) kurtarmıştık. Ve seni, sınavlarla imtihan ettik. Böylece Medyen halkı içinde senelerce kaldın. Sonra kaderin gereği (takdir edilen zamanda buraya) geldin ya Musa! |
| 41. | Ve Ben, seni (nebî olarak) Kendime seçip, yetiştirdim. |
| 42. | Sen ve kardeşin, âyetlerimle (mucizelerimle) gidin ve Benim zikrimi (Beni zikretmeyi) ihmal etmeyin (daimî zikirde olun). |
| 43. | Firavuna ikiniz gidin. Muhakkak ki o, azdı. |
| 44. | O zaman ona, yumuşak söz söyleyin. Böylece o, tezekkür eder (anlar) veya huşû duyar. |
| 45. | (O ikisi): “Rabbimiz gerçekten biz, onun bize (karşı) ifrata (aşırı) gitmesinden veya azgın davranmasından korkuyoruz.” dediler. |
| 46. | (Allahû Tealâ): “İkiniz (de) korkmayın! Muhakkak ki Ben, sizinle beraberim, işitirim ve görürüm.” dedi. |
| 47. | O halde ikiniz ona gidin ve ona şöyle söyleyin: “Muhakkak ki biz, senin Rabbinin iki resûlüyüz. İsrailoğulları´nı artık bizimle beraber gönder ve onlara azap etme! Sana Rabbinden âyet (mucize) getirdik. Ve hidayete tâbî olanlara selâm olsun.” |
| 48. | Muhakkak ki yalanlayanların ve yüz çevirenlerin üzerine azap olduğu bize vahyolundu. |
| 49. | (Firavun şöyle) dedi: “Öyleyse ikinizin Rabbi kimdir, ya Musa?” |
| 50. | (Hz. Musa): “Bizim Rabbimiz, herşeye yaradılışını lütfeden (ihsan eden) sonra da hidayete erdirendir.” dedi. |
| 51. | (Firavun): “Öyleyse evvelki nesillerin durumu nedir?” dedi. |
| 52. | “Onun ilmi, Rabbimin yanında bir kitap (Ümmülkitap)´tadır. Benim Rabbim yanlış yapmaz ve unutmaz.” dedi. |
| 53. | Yeryüzünü size döşek (beşik) yapan, orada sizin için yollar açan ve semadan su indiren O´dur. Sonra da onunla, farklı farklı bitkilerden çiftler çıkardık. |
| 54. | Yeyin ve hayvanlarınızı otlatın! Muhakkak ki bunda, akıl sahipleri için elbette âyetler (deliller) vardır. |
| 55. | Sizi, ondan yarattık. Ve sizi, oraya (geri) döndüreceğiz. Ve sizi, oradan bir kere daha çıkaracağız. |
| 56. | Ve andolsun ki; âyetlerimizin (mucizelerimizin) hepsini, ona gösterdik. Buna rağmen yalanladı ve (yalanında) direndi. |
| 57. | “Sen bizi, sihrin ile yurdumuzdan çıkarmak için mi geldin ya Musa?” dedi. |
| 58. | Öyleyse biz de sana mutlaka onun gibi bir sihir getireceğiz. Şimdi (sen), seninle bizim aramızda bir zaman (buluşma zamanı) (ve) bizim ve senin, ihtilâf etmeyeceğimiz uygun bir yer tayin et (seç). |
| 59. | (Musa A.S): “Sizin (bizimle) buluşma zamanınız, ziynet (bayram) günü ve insanların toplandığı, duhan (kuşluk) vakti olsun.” dedi. |
| 60. | Böylece firavun döndü (gitti). Arkasından hilelerini topladıktan sonra geldi. |
| 61. | Musa (A.S) onlara şöyle dedi: “Size yazıklar olsun! Allah´a yalanla iftira etmeyin yoksa sizi azapla yok eder ve (O´na) iftira eden(ler) heba olmuştur.” |
| 62. | Böylece işlerini (hilelerini), kendi aralarında görüştüler (tartıştılar) ve gizlice konuştular. |
| 63. | “Bu ikisi gerçekten iki sihirbazdır. Sihirleri ile sizi yurdunuzdan çıkarmak ve üstün olan tarikatınızı (yolunuzu, dîninizi), yok etmek istiyorlar.” dediler. |
| 64. | (Firavun şöyle dedi): “Artık hilelerinizi (sihirlerinizi) toplayın. Sonra saf saf (sırayla) gelin. Ve o gün üstün gelen, felâha (kurtuluşa, zafere) ulaşmış olur.” |
| 65. | “Ya Musa, (asanı) sen mi atarsın yoksa önce atan biz mi olalım?” dediler. |
| 66. | (Musa A.S): “Hayır, (siz) atın!” dedi. Böylece (onları attıkları) zaman onların ipleri ve asaları, kendisine, onların sihirlerinden dolayı “hızla hareket ediyor” gibi göründü. |
| 67. | Bu sebeple Musa (A.S), kendinde bir korku hissetti. |
| 68. | “Korkma! Muhakkak ki sen, sen üstünsün.” dedik. |
| 69. | Ve sağ elindekini (asanı) at, onların yaptığı şeyleri yutacak. Onların yaptıkları sadece sihirbaz hilesidir ve sihirbazlar, nereden gelirse gelsinler, felâha (kurtuluşa) eremezler. |
| 70. | Bunun üzerine sihirbazlar secde ederek yere kapandılar. Biz: “Harun ve Musa´nın Rabbine îmân ettik.” dediler. |
| 71. | (Firavun): “Size izin vermemden önce ona îmân mı ettiniz? Muhakkak ki o, gerçekten size sihir öğreten, sizin büyüğünüzdür (ustanızdır). Bu durumda mutlaka sizin ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim. Ve sizi mutlaka hurma ağacına asacağım. Ve böylece hangimizin azabı daha şiddetli ve daha kalıcı (imiş) gerçekten bileceksiniz.” dedi. |
| 72. | “Bize gelen mucizeler karşısında asla seni tercih etmeyiz (üstün tutmayız). Çünkü bizi, O yarattı. Bu durumda sen, yapacağını yap. Fakat sen, ancak bu dünya hayatında yaparsın.” dediler. |
| 73. | Muhakkak ki biz, hatalarımızı ve ona karşı sihirden bize zorla (istemeyerek) yaptırdığın şeylerden (dolayı) bizi, mağfiret etsin (affetsin ve günahlarımızı sevaba çevirsin) diye Rabbimize îmân ettik. Ve Allah, daha hayırlıdır ve daha bâkidir (kalıcıdır). |
| 74. | Muhakkak ki kim Rabbine suçlu olarak gelirse, o taktirde mutlaka cehennem onun içindir. Orada ne ölür, ne yaşar. |
| 75. | Ve kim salih ameller (nefs tezkiyesi) yapmışsa ve O´na (Allah´a) mü´min olarak gelirse o zaman işte onlar, onlar için yüksek dereceler vardır. |
| 76. | İçinde ebedî kalacakları, altından nehirler akan adn cennetleri vardır. Ve işte bu, tezkiye olanların (nefs tezkiyesi ve tasfiyesi yapanların) mükâfatıdır. |
| 77. | Ve andolsun ki Biz, Musa (A.S)´a vahyettik ki: “Kullarımla gece (yola) çıkıp yürü! Sonra da (asanla) vurarak onlar için kuru bir yol aç! (Firavunun size) yetişmesinden korkma ve (suda boğulmaktan da) endişe etme!” |
| 78. | Böylece firavun ordusuyla onları takip etti. Bunun üzerine deniz, onların üzerine öyle bir kapanışla kapandı ki, onları (tamamen) örterek kapladı (onları suda boğdu). |
| 79. | Ve firavun, kavmini dalâlette bıraktı ve (kavmini) hidayetten men etti. |
| 80. | Ey benî İsrail! Sizi düşmanınızdan kurtarmıştık. Ve Tur´un sağ tarafında sizinle (buluşmak üzere) vaadleştik ve size kudret helvası ve bıldırcın indirdik. |
| 81. | Sizi rızıklandırdığımız temiz şeylerden yeyin. Ve onda (yediğiniz şeylerde) azgınlık (nankörlük) etmeyin. Aksi halde size gazabım iner. Ve kimin üzerine gazabım inerse, artık o heva olmuştur (nefsinin hevasına tâbî olup dalâlete düşmüştür). |
| 82. | Ve muhakkak ki Ben, (mürşidin önünde 12 ihsanla) tövbe edenler ve (ikinci defa) âmenû (kalbine îmân yazıldığı için îmânı artan mü´min) olanlar ve salih amel (zikir) yapanlar (nefsi ıslâh edici amel işleyenler) için mutlaka Gaffar´ım (onların günahlarını sevaba çevirenim). Sonra onlar, (Benim tarafımdan) hidayete erdirilir (ölmeden önce ruhları Allah´a ulaştırılır). |
| 83. | Ey Musa! Seni, kavminden (ayırıp) sana acele ettiren nedir? |
| 84. | (Musa A.S): “Onlar, onlar benim izim üzerindeler (benim arkamdan geliyorlar). Ve Rabbim ben, Senin rızan için (Sana gelmekte) acele ettim.” dedi. |
| 85. | (Allahû Tealâ): “Muhakkak ki Biz, böylece senin kavmini, senden sonra imtihan etmiştik. Ve Samiri, onları dalâlete düşürdü.” dedi. |
| 86. | Bunun üzerine Musa (A.S), esefle (üzülerek) gadapla (öfkeyle) kavmine döndü. “Ey kavmim! Rabbiniz size, güzel bir vaadle vaadetmedi mi? Buna rağmen ahd süresi size uzun mu geldi? Yoksa Rabbinizin gazabının üzerinize inmesini mi istediniz? Bu sebeple mi vaadimi (sizden aldığım vaadi) yerine getirmediniz?” dedi. |
| 87. | “Sana vaadettiğimizden kendi isteğimizle dönmedik. Ve lâkin bize, o kavmin ziynetleri (altın süs eşyaları) yüklenmişti. Bu yüzden onları (eritmek üzere ateşe) attık. Sonra Samiri de attı.” dediler. |
| 88. | Böylece onlar için (ortaya) böğüren bir buzağı heykeli çıkardı. Ve onlara (Samiri ve taraftarları): “Bu, sizin ilâhınız ve Musa´nın da ilâhı, fakat o unuttu.” dediler. |
| 89. | Onlara sözle cevap vermediğini ve onlara zarar veya fayda vermeye malik olmadığını görmüyorlar mı? |
| 90. | Ve andolsun ki Harun (A.S) daha önce, onlara şöyle dedi: “Ey kavmim, siz onunla sadece imtihan edildiniz! Ve muhakkak ki Rahmân, sizin Rabbinizdir. Artık bana tâbî olun ve emrime itaat edin.” |
| 91. | “Musa bize dönünceye kadar, ona kendimizi vakfetmekten (ibadet etmekten) asla vazgeçmeyeceğiz.” dediler. |
| 92. | (Musa A.S): “Ey Harun! Onların dalâlete düştüğünü gördüğün zaman (onları uyarmaktan) seni ne men etti?” dedi. |
| 93. | Niçin bana tâbî olmadın? Yoksa emrime isyan mı ettin? |
| 94. | (Harun A.S): “Ey annemin oğlu! Sakalımı ve başımı (saçımı) tutma (çekme). Gerçekten ben, senin, “İsrailoğulları arasında fırkalar oluşturdun (ikilik, düşmanlık çıkardın) ve sözümü tutmadın (emrimi yerine getirmedin)” demenden korktum.” dedi. |
| 95. | “Öyleyse ey Samiri! Senin (onlara) hitabın ne idi (onlara ne söyledin)?” dedi. |
| 96. | (Samiri): “Ben, onların görmediği şeyi gördüm. Resûl´ün (Cebrail A.S´ın) izinden (ayağının bastığı yerdeki topraktan) bir avuç aldım. Sonra da onu (erimiş madenin içine) attım. Ve böylece (bu), nefsime (bana) güzel göründü.” dedi. |
| 97. | (Musa A.S): “Artık git! Senin için (söz konusu olan), bütün hayatın boyunca “(bana) dokunmayın” demendir. Muhakkak ki senin için asla vazgeçilmeyecek bir vaad (ceza) vardır. Ve ona, ısrarla kendini vakfettiğin (taptığın) ilâhına bak! Onu mutlaka yakacağız. Sonra da elbette onu, toz haline getirerek (küllerini) savurup denize atacağız.” dedi. |
| 98. | Sizin İlâhınız sadece Allah´tır ki, O´ndan başka İlâh yoktur. İlim (ilmi) ile herşeyi kaplamıştır (kuşatmıştır). |
| 99. | İşte böylece geçmiş olan haberleri sana anlatıyoruz. Ve sana katımızdan Zikri (Kur´ân´ı) verdik. |
| 100. | Kim ondan yüz çevirirse, o zaman muhakkak ki o, kıyâmet günü (ağır) bir yük (kaybettiği dereceleri) yüklenir. |
| 101. | Onlar, onda (o yükün getireceği azabın içinde) ebedî kalacak olanlardır. Ve kıyâmet günü yüklendikleri, onlar için ne kötü (yük)tür. |
| 102. | O gün ki, sur´a üfürülür. Ve mücrimleri, o izin günü morarmış olarak haşredeceğiz (toplayacağız). |
| 103. | Onlar aralarında: “(Dünyada) sadece 10 (gün) kaldınız.” diye gizlice konuşacaklar. |
| 104. | Onların söyledikleri şeyleri Biz, daha iyi biliriz. Yol bakımından onlara emsal olan “sadece bir gün kaldınız” diyecek. |
| 105. | Ve sana dağ(lar)dan soruyorlar. O zaman onlara de ki: “Rabbim onları savurup atacak.” |
| 106. | Böylece onu (dağların yerini) boş bir düzlük olarak bırakacaktır. |
| 107. | Orada (dağların yerinde) bir eğrilik ya da bir engebe (alçaklık yükseklik) görmezsin. |
| 108. | İzin günü, kendisinde eğrilik olmayan davetçiye tâbî olurlar. Rahmân´a karşı sesler kısılır. O zaman hems (hafif fısıltı)dan başka bir şey (ses) işitmezsin. |
| 109. | İzin günü, Rahmân´ın kendisine izin verdiği ve sözünden razı olduğu (tasarruf rızasının sahibi) kimseden başkasının şefaati bir fayda vermez. |
| 110. | (Allah), onların önündeki(leri) ve arkasındaki(leri) (onların geçmişini ve geleceğini) bilir ve onu, ilim ile ihata edemezler (bilemezler). |
| 111. | Hayy ve Kayyum olan (Allah)´a vechler (herkes), boyun eğdi. Ve zulüm yüklenenler heba (cehennemlik) oldular. |
| 112. | Ve mü´min (kalbine îmân yazılmış) olarak salih (nefsi ıslâh edici) amel işleyen kimseler, artık zulümden (kendilerine) haksızlık yapılmasından ve (kazandıkları derecelerin) azaltılmasından korkmasınlar. |
| 113. | Ve böylece Kur´ân´ı Arapça olarak indirdik ve O´nda, vaadedilenleri açıkladık. Böylece takva sahibi olurlar veya onlar için bir zikir (ibret) olur. |
| 114. | İşte Hakk ve Melik olan Allah, Yüce´dir. Ve Kur´ân´ın tamamlanması hususunda O´nun vahyi, sana kada edilmeden (tamamlanmadan) önce acele etme. Ve “Rabbim, benim ilmimi artır.” de. |
| 115. | Ve andolsun ki Âdem (A.S)´a ahd verdik, fakat o unuttu. Ve onu, azîmli bulmadık. |
| 116. | Ve meleklere: “Âdem (A.S)´a secde edin!” demiştik. İblis hariç, hemen secde ettiler. O (iblis), direndi (secde etmedi). |
| 117. | Bunun üzerine, (Âdem A.S´a şöyle) dedik: “Ey Âdem! Muhakkak ki bu (şeytan), senin için ve zevcen (eşin) için düşmandır. Sonra sakının (dikkat edin ki) sizin ikinizi (de) cennetten çıkarmasın. O zaman şâkî olursunuz. |
| 118. | Muhakkak ki senin için orada (cennette) acıkmak ve çıplak kalmak yoktur. |
| 119. | Ve muhakkak ki sen, orada susamazsın ve (sıcaktan) yanmazsın. |
| 120. | Böylece şeytan, ona vesvese verdi. Dedi ki: “Ey Âdem! Sana, ebedîlik ağacına ve sona ermeyecek bir saltanata, delâlet edeyim mi (ulaşmanı sağlayayım mı)?” |
| 121. | Bunun üzerine ikisi de ondan (o ağaçtan) yediler. O zaman ikisinin de edep yerleri kendilerine açıldı. Cennet yapraklarından üzerlerine örtmeye başladılar. Ve Âdem, Rabbine asi oldu, böylece azdı. |
| 122. | Sonra Rabbi, onu seçti. Böylece onun tövbesini kabul etti ve onu hidayete erdirdi. |
| 123. | (Allahû Tealâ şöyle) dedi: “İkiniz oradan (aşağı) inin! Hepiniz (şeytan ve siz), birbirinize düşman olarak. Bundan sonra Benden size mutlaka hidayet gelecek. O zaman kim hidayetime tâbî olursa artık o, dalâlette kalmaz ve şâkî olmaz.” |
| 124. | Ve kim Benim zikrimden yüz çevirirse, o taktirde mutlaka onun için sıkıntılı bir geçim (hayat) vardır. Ve kıyâmet günü onu, kör olarak haşredeceğiz. |
| 125. | (Kıyâmet günü şöyle) dedi: “Rabbim, beni niçin kör olarak haşrettin? Halbuki ben (daha önce) görüyordum.” |
| 126. | (Allahû Tealâ): “İşte böyle, âyetlerimiz sana geldi fakat sen onları unuttun. Ve aynı şekilde (senin yaptığın gibi), o gün (de) sen unutulursun.” dedi. |
| 127. | İsraf edenleri (haddi aşanları) ve Rabbinin âyetlerine inanmayanları işte böyle cezalandırırız. Ve ahiret azabı daha şiddetli ve bâkidir (devamlıdır). |
| 128. | Onlar hâlâ hidayete ermediler mi? Onlardan önce nice nesilleri helâk etmemize (rağmen) ki şimdi onlar, onların meskenlerinde dolaşıyorlar. İşte bunda nehy sahipleri (Allah´ın yasaklarına riayet edenler) için mutlaka âyetler (ibretler) vardır. |
| 129. | Ve eğer Rabbinden, daha önce (söylenmiş) bir kelime (söz) ve belirlenmiş bir müddet olmasaydı, (onlara) mutlaka bir (ceza) lâzımgelirdi. |
| 130. | O halde söylenen şeylere sabret! Ve Rabbini, güneşin tulûundan (doğuşundan) önce, güneşin gurubundan (batışından) önce ve gecenin bir kısmında hamd ile tesbih et. Ve gündüz boyunca da tesbih et. Umulur ki böylece rızaya ulaşırsın. |
| 131. | Ve onlardan bazılarına, onları imtihan etmemiz için, (onlarla) metalandırdığımız (faydalandırdığımız) dünya hayatının ziynetlerine gözlerini dikme (imrenme). Ve Rabbinin rızkı daha hayırlıdır ve bâkidir (devamlıdır). |
| 132. | Ve ehline (ailene ve etrafındakilere) namazı emret ve onun üzerinde (namazda) sabırlı ol. Senden rızık istemiyoruz. Seni, Biz rızıklandırırız. Akibet (en güzel sonuç) takva sahiplerinindir. |
| 133. | “Bize Rabbinden bir âyet getirse olmaz mı? Evvelki sahifelerde beyyineler (ispat vasıtaları, deliller) onlara gelmedi mi?” dediler. |
| 134. | Ondan önce gerçekten Biz onları, azapla helâk etmiş olsaydık, muhakkak şöyle derlerdi: “Rabbimiz, bize resûl gönderseydin olmaz mıydı? Böylece biz de zelil (rezil) ve rüsva olmadan önce senin âyetlerine tâbî olsaydık.” |
| 135. | De ki: “Herkes beklemekte, öyleyse siz de bekleyin! Artık kim Sıratı Seviyye (Sıratı Mustakîm) ehlidir (üzerindedir) ve kim hidayete ermiştir, yakında bileceksiniz.” |
Namaz Vakitleri